Во Шамони стигнавме речиси три дена пред стартот на трката. Бевме доста уморни од долгото возење и чекање на граница. Од Македонија на УТМБ бевме пријавени 5 луѓе: јас, Александар Симјаноски, Никола Цицовски, Игор Пирковки и Игор Јовановски, а Мартина Милева беше со нас како подршка. Од Србија ни се приклучи Зоран Прекогачиќ кој беше пријавен на ОЦЦ(Орсие-Шампе-Шамони). Веднаш се пуштивме во прошетка низ градот кој буквално вриеше од луѓе дојдени за трката. Временските услови беа перфектни, а такви се очекуваше да бидат и во текот на трката. Веќе наредниот ден, среда планиравме да присуствуваме на настан организиран од Компресспорт кој требаше да биде утринско трчање со нивните атлети и на кој се појавија повеќе од 500 луѓе. Тогаш кај мене се јавија и првите проблеми со стомакот(дијареа). Морав брзо да реагирам. Уште истиот ден ја зголемив дозата на јаглен кој почнав да го пијам 10 дена претходно. Дополнително почнав и со пробиотик но немаше позитивен ефект. Тогаш на интернет налетав на некои совети од Фернанда Мациел во кој препорачуваше пробиотик 30 дена пред таква важна трка. Значи веќе беше доцна за пробиотик. Ситуацијата стануваше повеќе од сериозна, немав апетит, многу често одев во тоалет и стравував дали воопшто ќе можам да стартувам на трката. Ниту наредниот ден немаше подобрување, затоа Карас реши да проба во аптека да ми набави антибиотици кои ги даваа само на рецепт, кој го немав. На крај успеа да купи некои таблети по име нифуроксазид. Истиот ден четвркот, излеговме со Пирко на кратко бавно трчање околу 3км и дефинитивно го имав најтешкото трчање во мојот живот. Решив да пробам со сода бикарбона која многу добро ми делуваше во таа ситуација. Во однос на трката бев рамнодушен и единствено што посакував беше само да финиширам па макар и за 46 часа. Наредниот ден беше денот на трката, кога почнав да чувствувам подобрување. Дури и потрчав малку на паркингот зад хостелот да ја испитам ситуацијата.
 |
Спремни!
|
