Беласица Скај Ран (07.10.17)

Сите прогнози за тој ден најавуваа многу дожд. Разликата беше периодот во кој најмногу би се случувало тоа. А се случуваше околу 10 часа од стартот на трката кој беше во 6 наутро со старт од с.Смоларе. Одложување или некоја скратена верзија не беше предвидена. Многумина од пријавените не дојдоа, некои и не стартуваа. Затоа би ја вброил во неколкуте  хард кор трки на кои сум бил, како првиот УТМБ со Трајче и второто учество на Персенк заедно со Јовица.

Врнеше уште од старт, а ние чекавме во шаторите, без загревање, трудејќи се да најдеме што подобра варијанта на облека за тие услови. Јас се решив за најлонска вреќа над мене која си ја спремав уште од дома и не згрешив. Бевме некаде околу триесетина и сите ја погрешивме патеката упатувајќи се кон Смоларскиот Водапад. Брзо се корегиравме и од таму до домот Шарена Чешма одевме по планинарската маркација. Таму ги изгубив Игор и Мики и само пробував да фатам приклучок со некој од натпреварувачите во тие тешки моменти. Од Шарена Чешма се движевме по широкиот земјен пат во правец кон врвот Тумба. Поради недоразбирањата со граничната полиција наместо од Тумба да влеземе во Бугарија моравме да се спуштиме до село Коњаре  и од таму да ја минеме границата пеш, кое време ни беше минусирано на крај.  На високите делови беше сериозно ладно со северен ветар и многу дожд за кој се надевавме дека ќе биде снег, поради што голем дел претрпеа хипотермија. За среќа успеав си најдам пријател, Николај од Бугарија, со кој поминавме голем дел од трката. Пред македонска граница на контролната налетавме на Мики Стефанов кој пробуваше да се загрее во еден автомобил. На шега му реков да ни се приклучи но не верував дека ќе се случи тоа. Само што ја поминавме границата на пат кон село Клуч повторно не фати уште еден потоп и на контролната и Мики стигна до нас. Го убедив некако да продолжи со нас за што полесно да го пребродиме и тој тежок период. Моравме да се движиме со умерен ритам а некаде дури да потрчнуваме за да ја покачиме телесната температура. Нешто пред контролната п.д.Лопово се разделивме со Мики, кој реши да се откаже, и продолжив заедно со Николај и Красимир кон Радомир, највисокиот врв на Беласица, но поради временските неприлики само поминавме под него. Затоа пак го имавме искачувањето на Конгур кое само по себе не беше напорно но спуштањето беше вистински предизвик, со силен северен ветар па едната страна од лицето веќе ми беше замрзната. Морав што побргу да се спуштам во шумскиот појас за да се заштитам од студот. Набргу бев во п.д.Конгур каде влегов да сменам батерии на лампата и надвор налетав на Николај со кој доста внимателно се спуштивме кон Петрич поради намалената видливост и на делови техничкиот терен. Игор Јовановски беше стигнал половина час претходно. 

Се на се' уште едно огромно искуство на вакви тешки услови да се поминат 80k и да се пристигне во добра состојба. Во подобри услови и без минувањето на границата пеш ова би била една од најубавите балкански трки. Честитки до организаторите, посебно до волонтерите и секако до сите што земаа учество!